Uoči dana kada se Srpska pravoslavna crkva molitveno seća spaljivanja moštiju Svetog Save, profesori i učenici najstarije beogradske bogoslovije priredili su dirljivo veče ispunjeno filmom, molitvom i retkim fotografijama koje svedoče o neugasivoj veri kroz vekove.
U kripti veličanstvenog hrama Svetog Save na Vračaru, uoči dana kada se Srpska pravoslavna crkva sa dubokim poštovanjem i tugom molitveno seća bolnog događaja spaljivanja moštiju Svetog Save, održana je svečana Svetosavska akademija. Događaj su priredili profesori i učenici Bogoslovije Svetog Save, najstarije srednjoškolske ustanove u Beogradu, ostajući verni zavetu prosvetiteljstva i duhovne uzvišenosti koju je upravo Sveti Sava utemeljio.
Akademija je započela prikazivanjem dokumentarnog filma o Bogosloviji, u produkciji Informativne službe Srpske pravoslavne crkve, koji je snažno dočarao istorijski i duhovni put ove znamenite škole. Kroz snimke, reči i tonove, publika je vođena kroz decenije istrajnog služenja Bogu i narodu – kroz vreme iskušenja i obnove, kroz lica đaka i učitelja čiji su životi utkali nit neprekidnog duhovnog pregnuća.
Foto: preuzeto sa spc.rs
Profesori i učenici Bogoslovije Svetog Save pripremili su svečanu Svetosavsku akademiju
Posebnu vrednost imale su retke, arhivske fotografije prikazane u ovom filmu — svedočanstva prošlih vremena, slike koje govore bez reči, prizori đaka u mantijama, liturgijskih činova i blagoslovenih trenutaka iz bogoslovskog života, koje čuvaju ne samo istorijsku nego i duboko duhovnu vrednost. Gledajući ih, činilo se kao da se i sam Sveti Sava osmehuje sa neba, bodreći pokolenja koja ga slede putem istine, ljubavi i vere.
Bogoslovija Svetog Save osnovana je 1836. godine i od tada neprekidno obrazuje mlade bogoslove, pripremajući ih za sveštenički poziv i svestrano crkveno služenje. Tokom svoje gotovo dvovekovne istorije, dala je mnoge ugledne jerarhe, teologe, profesore, pesnike i bogoljube, ostajući verna idealima svoga nebeskog zaštitnika.
U trenutku kada sećanje na spaljivanje svetiteljevih moštiju budi tugu, ali i ponos, Svetosavska akademija pokazala je da plamen vere Svetog Save, iako su mu mošti bile spaljene, i danas gori u srcima njegovih duhovnih naslednika — svetlom koje ne sagoreva, nego greje i osvetljava put.
Na dan velikog jubileja, u Deževi podno Golije, gde su se nekada nalazili dvorovi Stefana Nemanje, služena je liturgija kao snažno podsećanje na duhovno rodno mesto pravoslavnih Srba — tamo gde se rodila svetosavska iskra koja i danas greje srpski narod.
Srpska pravoslavna crkva kroz molitvu i sećanje obeležava jedno od najpotresnijih poglavlja naše istorije — trenutak kada su turski osvajači mislili da će ognjem ugasiti veru, a zapravo su probudili večnu nadu naroda u vaskrsenje slobode i duhovnog identiteta.
Svečano praznično bdenije i duhovno nadahnuta akademija, služeni uoči spomena na Spaljivanje moštiju Svetog Save, sabrali su episkope, bogoslove, vojne učenike, profesore i verni narod pod svodove najvećeg pravoslavnog hrama, potvrđujući neprolaznu snagu svetosavskog zaveta.
Tokom molitvene večeri, prazničnog bdenja i Svetosavske akademije, patrijarh srpski Porfirije govorio je o uzvišenoj ulozi sveštenstva, bogoslovskom obrazovanju i svetoj službi kao najdubljoj misiji Crkve – ne samo pozivu, već životu u Hristu.
U katoličkoj tradiciji 31. decembar nosi više od odbrojavanja sekundi do Nove godine - nosi priču o Svetom Silvestru koji je oblikovao veru, odnos Crkve i vlasti i sudbinu Rimskog carstva
Pitanje koje svake zime deli vernike dobija jasan odgovor sveštenika koji, bez popuštanja veri ali i bez straha od radosti, objašnjava gde je prava granica.
U besedi za 30. sredu po Duhovima, Sveti Nikolaj Ohridski i Žički govori o jednostavnoj, ali moćnoj odluci koja je u trenutku bola i tuge oblikovala carevu lozu i otvorila put do proroka i najvećeg među carevima.
Pravoslavni vernici danas slave Svetog Sevastijana po starom kalendaru, a Svetu Melaniju Mlađu po novom. Katolici proslavljaju Svetog papu Silvestera I, dok Jevreji i muslimani ovaj dan provode u redovnim molitvama prema svojim verskim običajima.
Jedinstvena kombinacija ječma, pasulja, povrća i dimljenog mesa vraća nas u kuhinje naših predaka, čuvajući duh starih domaćinstava i porodične molitve kroz generacije.
Selsko meso, staro jelo iz ruralnih krajeva, vraća se na trpeze kao simbol zajedništva, topline doma i prazničnih okupljanja — a tajna njegovog bogatog ukusa krije se u jednostavnim sastojcima i sporom, strpljivom krčkanju.
Pripremite ove nežne kolačiće po receptu koji se čuva generacijama i otkrijte kako svaki zalogaj može da probudi sećanja, poveže porodicu i upotpuni praznično slavlje.
Obnovljena, svojevrsni je kulturni centar Prizrena koji u rekonstruisanom i adaptiranom atrijumu okuplja malobrojne Srbe iz Prizrena i mnoge raseljene Prizrence na dan slave grada, kao i mnoge hodočasnike carskog Prizrena.
Obnovljena, svojevrsni je kulturni centar Prizrena koji u rekonstruisanom i adaptiranom atrijumu okuplja malobrojne Srbe iz Prizrena i mnoge raseljene Prizrence na dan slave grada, kao i mnoge hodočasnike carskog Prizrena.
Arhijerejskom liturgijom koju je služio poglavar SPC i prizivom Svetog Duha, obeležen je početak novog školske sezone, uz uručenje priznanja značajnim dobrotvorima i svečani prijem za roditelje novih učenika u obnovljenim prostorijama najstarije teološke škole.
Beseda mitropolita šumadijskog u Ralji otvorila je pitanja bez lakih odgovora: gde počinje prava ljubav, zašto bez Boga nema istinskog odnosa među ljudima i kako se vera proverava tek onda kada naiđe na greh drugoga.
Episkop valjevski upozorio je da i blagoslovene životne stvari mogu postati prepreka ako potisnu Boga, te podsetio da se smisao rada, braka i svakodnevice otkriva tek kada su postavljeni u pravu hijerarhiju vrednosti.
Od prizrenske Bogoslovije do parohija niškog kraja, život sveštenika Srboljuba Kaplarevića bio je posvećen ljudima, a ne javnosti; njegov odlazak otvorio je sećanja na službu koja se merila poverenjem, a ne rečima.
U vreme kada je vera bila progonjena, a javno ispovedanje Hrista smatrano prestupom, dogodilo se čudo koje je stotine, pa i hiljade ljudi vratilo Bogu.
Džuman Al-Kavasmi prvi put javno govori o životu u okruženju gde je mržnja bila obaveza, o sumnjama koje su je razdirale i iskustvu koje ju je odvelo na put potpuno suprotan onome na koji je bila usmeravana.
Proterivanje otvara neprijatno pitanje dvostrukih aršina, selektivne tolerancije i toga kome je dozvoljeno da peva, a kome ne — čak i na praznik koji bi trebalo da nosi poruku mira i praštanja.
