Tada episkop, kasnije patrijarh Tihon, stigao je na rub pravoslavnog sveta, a postao most između Istoka i Zapada — osnivao je hramove, okupljao narode i ušao u istoriju Amerike.
Kada je 1898. godine tada 33-godišnji episkop Tihon (Belavin) stigao u Ameriku, dospeo je na sam rub pravoslavnog sveta. Mnogi su verovali da će njegova pastva biti sastavljena uglavnom od ruskih doseljenika na Aljasci. Međutim, vrlo brzo postalo je jasno da će njegova misija biti mnogo šira. Tokom njegovog služenja, pravoslavlje je postalo deo američkog verskog pejzaža, a sam svetitelj je, u znak priznanja za svoj rad, proglašen počasnim građaninom Sjedinjenih Američkih Država.
Vladika na točkovima
Vladika Tihon nije ostajao na jednom mestu — neumorno je putovao po celoj zemlji. Obilazio je rudarske gradove u Pensilvaniji, ulazio u drvene barake ruskih i karpatskoruskih radnika i u oblacima ugljene prašine služio liturgiju. Posećivao je i sirijske zajednice u Nju Džersiju i Bruklinu, razgovarao sa grčkim doseljenicima.
wikipedia/Чръный человек
Episkop Tihon, budući patrijarh moskovski i cele Rusije
Tokom službe u Severnoameričkoj eparhiji (1898–1907), vladika Tihon je posećivao i Kanadu, gde je dolazio do udaljenih pravoslavnih naselja koja su živela u potpunoj izolaciji i godinama nisu videla sveštenika. Njegov dolazak za njih je bio istinski praznik: krštavao je decu, venčavao mlade, ispovedao i pričešćivao starce. Za mnoge je to bio prvi i jedini susret sa arhijerejem. Dana 17. septembra 1905. godine osvetio je u Vinipegu (provincija Manitoba, Kanada) pravoslavni hram posvećen Svetoj Trojici.
Budući patrijarh je smatrao da istinsko svedočanstvo pravoslavlja u Americi leži u prevazilaženju nacionalnih i kulturnih granica koje razdvajaju ljude. Obraćajući se vernicima srpske parohije u Kaliforniji 17. jula 1899. godine, rekao je:
– Da bismo zadobili buduće Carstvo nebesko, neće biti presudno očuvanje narodnosti, već prava vera u Hrista. Imajte to na umu, braćo, jer čuvanje vaše pravoslavne vere ujedno je i najčvršći i najsigurniji način da sačuvate i svoj narodni identitet.“
wikipedia/Чръный человек
Episkop Tihon, budući patrijarh moskovski i cele Rusije
Utemeljitelj pravoslavne Amerike
Svetitelj Tihon je veliku pažnju posvećivao izgradnji hramova. Po njegovoj inicijativi u Njujorku je započeta gradnja veličanstvenog saborog hrama posvećenog Svetom Nikolaju. U Pensilvaniji, u mestu Saut Kejnen, osnovao je manastir posvećen Svetom Tihonu Zadonskom, koji je postao duhovni centar lokalnih vernika i važno uporište misionarske delatnosti među Amerikancima.
Izgradnja nije bila ograničena samo na Njujork i Pensilvaniju. Za vreme vladike Tihona podignuti su i osveštani novi hramovi u Mineapolisu, Čikagu, Pitsburgu, Los Anđelesu i drugim gradovima u koje su pristizali doseljenici iz Rusije, Grčke, Karpata i sa Balkana.
Jedan od ključnih koraka bio je razvoj misionarske škole u Mineapolisu u bogosloviju. Trogodišnji program obuhvatao je liturgiku, praktičnu nastavu za seoske parohijske sveštenike, Novi zavet, opštu crkvenu istoriju i druge predmete. Već treće godine postojanja, bogoslovija je Crkvi dala prve plodove — 1907. godine tri najstarija pitomca rukopoložena su u sveštenički čin.
Arhijerej dijaloga
Vladika Tihon bio je otvoren za susrete i razgovore sa predstavnicima drugih hrišćanskih zajednica, što je za to vreme bilo neuobičajeno. Osim susreta sa episkopima i sveštenstvom drugih pravoslavnih crkava, rado je razgovarao sa predstavnicima Rimokatoličke i Episkopalne crkve i prisustvovao njihovim bogosluženjima. Verovao je da pravoslavlje u Americi ne treba da ostane zatvoreno unutar svoje dijaspore, već da postane sastavni deo verskog života zemlje.
wikipedia/Чръный человек
Patrijarh Tihon
Godine 1907. američke vlasti dodelile su mu počasno državljanstvo SAD, kao priznanje za njegov veliki doprinos životu zemlje. Vladika Tihon je učinio da pravoslavlje postane "domaće" u Americi — bio je arhijerej dijaloga i graditelj mostova između kultura i konfesija.
Istovremeno, nije zaboravljao širu misionarsku misiju Crkve. Oproštajući se od svoje pastve u Njujorku, rekao je:
– Verno čuvajući pravoslavnu veru, pravoslavni ljudi treba da se brinu i o njenom širenju među onima koji je ne poznaju. Svetlost pravoslavne vere nije upaljena da bi osvetljavala samo mali krug ljudi. Ne! Pravoslavna crkva je saborna; ona pamti zapovest svoga Osnivača: idite po svemu svetu, propovedajte Jevanđelje svemu stvorenju, naučite sve narode (Mk 16:15, Mt 28:19). Svoje duhovno bogatstvo, istinu, svetlost i radost moramo podeliti sa onima koji toga nemaju.“
Ostvareni san patrijarha Tihona
Čak i letimičan pogled na američki period službe vladike Tihona pokazuje nam ne samo revnosnog arhijereja i misionara, već i čoveka vizionarskog uma i retkog dara da predvidi budućnost. Znao je da vidi ne samo ono što jeste, već i ono što može biti — i radio je na ostvarenju te vizije.
Njegova najveća želja bila je da pravoslavna zajednica u Americi postane jedinstvena i samostalna Crkva, koja bi bogoslužila i propovedala na engleskom jeziku, okupljala vernike različitih nacionalnosti i, kao i on sam, bila otvorena za dijalog sa društvom i državom.
Decenijama kasnije, njegov san se ostvario. Zahvaljujući njegovom pionirskom radu i molitvama, Pravoslavna Crkva u Americi postala je autokefalna i zadobila sopstveni identitet — sačuvala je drevne pravoslavne tradicije i istovremeno se prirodno uklopila u verski pejzaž Sjedinjenih Država.
Suočeni s gubitkom tradicionalnih vrednosti, konfuzijom rodnih identiteta i liberalizacijom protestantskih zajednica, sve veći broj Amerikanaca, naročito muškaraca, spas i red pronalazi u starim liturgijama, tišini, asketizmu i strukturi pravoslavne vere.
Varvara Vasiljevna Čičagova-Černaja prošla je put od stvaranja tehnologije za kosmonautsku opremu do obnove Novodevičkog manastira, ostavivši neizbrisiv trag u ruskoj istoriji i crkvi.
Neposredno pred liturgiju u crkvi u Orelu, sa ikone Hrista Spasitelja poteklo je blagouhano miro. Nastojatelj hrama ističe da je ovo znak Božje milosti i poziv na pokajanje, dok se vernici okupljaju u suzama i molitvi pred čudotvornom ikonom koja širi miris mira.
Priča Partenijusa Tarnera pokazuje da pravoslavlje u Americi nije egzotična tradicija, već univerzalni odgovor na žeđ za smislom, autentičnošću i zajedništvom.
Sveti Nikolaj Ohridski i Žički u svojoj besedi za 25. ponedeljak po Duhovima govori o univerzalnoj snazi ljubavi i pomirenju koja gradi novog čoveka u Crkvi Božjoj, nadilazeći granice naroda, vere i običaja.
Ajeti 57:9-10 inspirišu islamske vernike da razumeju snagu svojih dela i kako materijalna sredstva i lična hrabrost grade trajni pečat u životima drugih.
U hramu Svetih apostola Petra i Pavla, poglavar SPC je, govoreći o isceljenju krvotočive žene i Jairovoj kćerki, poručio da se put slobode otvara onima koji se, poput njih, predaju Bogu bez straha.
Od Rаја i prvog pada, preko Isusovog posta u pustinji, do Evharistije — otac Jefrem Mets obјašnjava zašto način na koji jedemo određuje našu duhovnu јasnoću, poslushnost i sposobnost da primimo Božje darove.
Od pažljivo prženog luka do mirisa ljute paprika - otkrijte tajnu starinskog monaškog ribljeg paprikaša koji spaja duh pravoslavnog života i prazničnih trpeza.
Jedinstvena kombinacija ječma, pasulja, povrća i dimljenog mesa vraća nas u kuhinje naših predaka, čuvajući duh starih domaćinstava i porodične molitve kroz generacije.
Nekada nezaobilazna na prazničnim trpezama, ova poslastica se pravila sa strpljenjem i ljubavlju — donosimo autentičan recept koji će vaš dom ispuniti toplinom i mirisom svečanosti.
Sveti Nikolaj Ohridski i Žički u svojoj besedi za 25. ponedeljak po Duhovima govori o univerzalnoj snazi ljubavi i pomirenju koja gradi novog čoveka u Crkvi Božjoj, nadilazeći granice naroda, vere i običaja.
Od Rаја i prvog pada, preko Isusovog posta u pustinji, do Evharistije — otac Jefrem Mets obјašnjava zašto način na koji jedemo određuje našu duhovnu јasnoću, poslushnost i sposobnost da primimo Božje darove.
Od prenosa posmrtnih ostataka pesnika iz Amerike do današnje uloge hrama na Crkvini kao duhovnog i kulturnog središta – priča o svetinji koja je postala znak prepoznavanja Trebinja.
U najvećoj medicinskoj ustanovi u zemlji proslavljena je krsna slava, a priča o hramu koji je preživeo rat, zaborav i preobražaj u mrtvačnicu otkriva koliko je ovo mesto važno za bolesnike, lekare i grad.
Kad su mu rekli da je jedina šansa transplantacija srca, brat Goran nije odustao. Iz bolničke sobe krenuo je na put duhovnog isceljenja ka Hilandaru, gde je pronašao snagu za novi život.
Na trpezi ljubavi u porti Crkve Ružica, poglavar Srpske pravoslavne crkve poručio je vernicima da najveća bitka svakog čoveka nije spoljašnja, već u srcu.
Beloruska Biskupska konferencija saopštila je da su oci Henrjk Akalotovič i Andrej Juhnjevič, posle godina provedenih u kaznenim kolonijama, oslobođeni zahvaljujući diplomatskoj misiji Vatikana.
