Na praznik Svetog mučenika Nestora, nakon bdenija u paraklisu Svetog Jovana Zlatousta, episkop valjevski Isihije zamonašio je iskušenicu Spomenku Milošević, višegodišnju pomoćnicu manastira Ćelije, u čin rase i kamilavke.
Na predlog igumanije manastira Ćelije, majke Glikerije, vladika Isihije je novoj članici monaške porodice dao ime Antusa, u čast Svete Antuse Carigradske, koje je nosila i blaženopočivša mati Antusa, majka majke Glikerije, kao i blaženopočivša Antonina.
Obraćajući se sestrama, episkop Isihije je istakao da je monaški život – jevanđeljski život, podsećajući da se sastoji od obećanja Hristu, koje kandidat daje da će živeti u blagočešću i poslušanju svojoj duhovnoj majci i crkvi, u smirenju, devstvenosti i životu bez lične imovine.
Takođe je naglasio da su to zaveti koje dajemo i na svetom krštenju, a monašenje je obnovljenje tog zaveta i stupanje na jevanđelski i mučenički put.
- Neko je dobio priziv od Boga da život provodi još vernije, sa još više snage i odricanja, ali i zadobijanja mnogobrojnih plodova. Nije cilj u monaštvu da se odričemo, već da odbacujemo ono što je štetno, čak i ono što je korisno, a suvišno i da u takvoj celomudrenosti živimo hrišćanski život kao svi hrišćani koji ga žive od srca i ljubavi na izričitiji način. Pored odricanja i velikih lišavanja, monah i monahinja dobijaju radost, ispunjenje srca i to je pokazatelj da smo na pravom putu. Niko ne može da stupi u monaštvo, ako nema priziv i blagodat Gospoda,objasnio je vladika Isihije smisao svete tajne monaškog zaveta.
On navodi da je naizgled težak život monaha, ali za čoveka koji služi s ljubavlju to je jaram blagi i breme lako.
- Crkva kaže da su anđeli uzori za monahe, da budu slični njima u svom služenju, a da budu uzori vernom narodu kako da živi. Da nas monasi i monahinje nadahnjuju da svoj mali podvig činimo u smirenju i od toga i mi dobijamo blagodat. Svi dobijamo istu blagodat, živimo sa istom ljubavlju prema bližnjima i prema Hristu. Svi se podvizavamo da tu ljubav umnožavamo, da ona postane deo našeg života, prodre u naše srce i da nas vodi ka carstvu Božjem, poručio je vladika Isihije i čestitao mati Antusi, blagosiljajući je da se spasava u anđeoskom obrazu.
Blagoslovom oca Justina, koji je ime manastira Ćelije proslavio širom pravoslavnog sveta, sestrinstvo godinama nastavlja da stvara i umnožava svoje plodove u slavu Božju. Hrišćanke iz dana u dan dolaze, pridajući svoj trud svetinji, a neke od njih odlučuju da u crnorizačkom podvigu nastave svoje služenje.
Među njima je i mati Antusa, poreklom iz sela Strmna Gora, u blizini Lelića, čiji je izbor da kao monahinja služi u manastiru Ćelije zapravo nastavak puta mati Ekaterine Velimirović (rođene Katarine), majke Svetog vladike Nikolaja. Nadahnuta slavnim sinom, mati Ekaterina je i sama primila monaški postrig i deo svog života provela u službi Gospodu.
Monahinja Efimija otkrila je detalje i o svom ocu Vladanu, partizanu i bivšem logorašu, koji je preživeo strahovitu avanturu bežanja iz logora, uključujući i neverovatnu priču o tome kako je spasio jednog Jevrejina i postao pilot u NOB-u, što joj je delovalo kao fantastična priča dok nije pronašla dokaze.
Slavimo blaženu uspomenu na ugodnicu Božju koja je, kao supruga, majka, a kasnije i monahinja, postavila temelje hrišćanske pobožnosti, a njeno ime živi kroz manastire, sirotišta i neizmernu ljubav prema srpskom narodu.
Brojna su čuda, koja su se dogodila u manastiru Ostrog, a jedno od njih svojevremeno je prepričao monah Joil, dugogodišnji čuvar kivota Svetog Vasilija Ostroškog.
Episkop buenosajreski i južno-centralnoamerički Kirilo posetio je Gvatemalu, gde su monasi primili sveštenički čin, a zajednice različitih naroda pronašle duhovno utočište pod okriljem pravoslavne crkve.
