SRBI ĆE BITI SREĆNI AKO URADE JEDNU STVAR: Duhovna poruka oca Joila, koju treba da čuje svaki pravoslavni vernik

Otac Joil Bulatović ostavio je za sobom brojne duhovne poruke za pravoslavni narod, neretko ističući sreću da pripadamo upravo toj veri.

- Mi pravoslavci smo najsrećniji narod, samo ako umemo da prihvatimo svim srcem i svom dušom i svom mišlju Gospoda veru koja čuda čini - rekao je u jednoj od svojih beseda arhimandrit Joil.

On je tada istakao da krštenje u pravoslavlju predstavlja najsvetiji čin, koji ima veliku težinu.

- Ko se ne rodi vodom i Duhov Svetim, ne može ući u Carsko nebesko. Nijedan narod se ne rađa vodom i Duhom Svetim, na ovoj planeti, sem pravoslavaca. Mnogi su mišljenja da njihovo krštenje važi - međutim to krštenje ne važi. Nigde blagodat Svetoga Duha ne silazi, osim na pravoslavce, kad pravoslani sveštenik to čini.

Životopis oca Joila

Rođen je 20. jula 1940. godine kao Jošo Bulatović u selu Smrčje kod Kolašina. Već na početku rata ostaje bez oca Milete, pa je njega i braću kroz iskušenja rata sama čuvala i podizala majka Marija. Neposredno nakon rata porodicu je zadesila tragedija koja je ostavila snažan pečat na njegov dalji život – u jednom danu su od nađene bombe poginula tri njegova brata, a preživio je samo jedan njegov brat – Janko.

Nakon završetka osnovne škole u Kolašinu, maturirao je u beranskoj gimnaziji, nakon čega završava Pedagošku akademiju na Cetinju. Zaposlio se kao nastavnik hemije u Osnovnoj školi „Vuko Jovović“ u Danilovgradu, gdje provodi petnaestak godina radnog staža do invalidske penzije.

Od rane mladosti pokazivao je zanimanje za duhovnost i za crkvu. U nedostatku iskusnih duhovnika u Crnoj Gori, tada duhovno razorenoj od bezbožnog režima, za rukovođenje u crkvenom životu odabrao je čuvenog vitovničkog starca Tadeja, koji je dugo godina bio njegov duhovni savetnik. Nakon nekoliko poseta Svetoj zemlji krajem sedamdesetih i početkom osamdesetih godina prošlog veka, odlučuje da se posveti podvižničkom životu, živeći u svetu po pravilima monaškog asketizma i potpune posvećenosti duhovnosti.

Hájek Vojtěch / ČTK / Profimedia

Krajem osamdesetih godina postaje aktivni član duhovne zajednice koja se u manastiru Ćelija Piperska formirala oko blaženog spomena arhimandrita Lazara, koji donosi svežinu svetogorskog monaškog opita u učmalu sredinu ovdašnje crkvenosti, budeći je za predstojeće duhovno proleće.

Od sredine devedesetih započinje gradnju svoje zadužbine – manastira Ćirilovac na svom imanju kod Kolašina. Manastir je osvećen u septembru 1999. godine i tada je postavljen za igumana manastira. Već naredne godine se formira manastirsko sestrinstvo. Iako se manastir nalazi zabačen u planinama i do njega vodi makadamski put, stotine ljudi je svakog dana dolazilo u manastir za savet, molitvu i ispovest.

Godine 2005. Mitropolit Amfilohije je sa još tri arhijereja osvetio crkvicu koju je otac Joil podigao na vrhu Bjelasice po imenu Ključki Tavor i posvetio ju Preobraženju Gospodnjem, a koja je rađena kao verna kopija srušene lovćenske crkve.

AP Darko Vojinovic

Već 2007. godine osvećen je i muški manastir posvećen Bogorodici Jerusalimskoj u neposrednoj blizini manastira Ćirilovca.

Svoj monaški život zaokružio je primanjem velike monaške shime 2016. godine, od kada je primao manje naroda za ispovest i savet, a više se posvećivao molitvi.

Upokojio se nakon kraće bolesti u svojoj zadužbini u 82. godini svog ovozemaljskog života, u Manastiru Ćirilovcu, a sahranjen je 20. februara..

Ostavite komentar

Пошаљи коментар

Vaš komentar je uspešno snimljen i biće vidljiv nakon verifikacije administratora portala.

0 Komentara