JERES KOJA JE UZNEMIRILA PRAVOSLAVNI SVET: Grčki vladika zajedničkim bogosluženjem sa katolicima i protestantima izazvao buru negodovanja

Ekumenska bogosluženja, poput onog koje je održano u Minhenu 22. januara 2025. godine u okviru Nedelje molitve za jedinstvo hrišćana, predstavljaju značajan korak u međusobnom dijalogu između različitih hrišćanskih denominacija. Međutim, istovremeno otvaraju brojna teološka, kanonska i liturgijska pitanja, naročito kada u njima učestvuju pravoslavni sveštenoslužitelji.

U pravoslavlju, ekumenski dijalog i učešće u zajedničkim molitvama ne podrazumevaju istovetno prihvatanje svih denominacija kao ravnopravnih u liturgijskom i sakramentalnom smislu. Pravoslavna crkva dosledno poštuje kanone koji zabranjuju zajedničku službu sa nepravoslavnim sveštenicima, uzimajući u obzir duboke teološke razlike u shvatanju sakramenata, naročito euharistije.

B. Lindenthaler / imago stock&people / Profimedia

 

Međutim, bogosluženje koje je služio grčki mitropolit Avgustin zajedno sa kardinalom Rajnhardom Marksom, nadbiskupom Minhena, i biskupom Evangeličko-luteranske crkve Kristijanom Kopom u minhenskoj crkvi Svetog Mateja, izazvalo je žestoke reakcije u pravoslavnom svetu. Ovaj postupak mitropolita Avgustina naišao je na kritike pojedinih arhijereja i sveštenika Grčke pravoslavne crkve, ali i drugih pomesnih pravoslavnih crkava.

Učešće pravoslavnog sveštenstva u ekumenskim molitvenim skupovima, poput ovog u Minhenu, može se tumačiti kao izraz želje za dijalogom. Ipak, iz pravoslavnog teološkog ugla, ono nosi ozbiljne kontroverze. Pravoslavna crkva se protivi bilo kakvom vidu liturgijskog zajedništva sa katoličkim ili protestantskim sveštenstvom, jer bi to podrazumevalo kanonsko priznanje njihove sakramentalne validnosti, što pravoslavna teologija ne prihvata.

B. Lindenthaler / imago stock&people / Profimedia

 

Iako je cilj ekumenskih molitava u Minhenu promocija jedinstva među hrišćanima, pravoslavni sveštenici ne mogu učestvovati u zajedničkom pričešću niti su u potpunosti saglasni sa teološkim osnovama drugih denominacija. Razlike u shvatanju prirode Crkve, autoriteta pape, primata svešteničkog poziva i euharistijskog zajedništva ostaju prepreke istinskom, potpunom jedinstvu.

Pravoslavna crkva veruje da jedinstvo u Hristu mora biti utemeljeno na pravoj veri, a ne samo na spoljašnjim oblicima zajedničkog bogosluženja. Dok ekumenska molitva može biti korak ka razumevanju i pomirenju među hrišćanskim zajednicama, ona nije ekvivalent zajedničkoj liturgiji, koja je u pravoslavlju uzvišeni izraz zajedništva u veri i temeljan sakramentalni događaj.

B. Lindenthaler / imago stock&people / Profimedia

 

Za pravoslavnog sveštenika, učešće u ekumenskim molitvama mora biti balansirano sa duhovnom odgovornošću da očuva kanonsku vernost i autentičnost pravoslavne liturgije. U tom kontekstu, učešće u molitvama koje ne počivaju na zajedničkom teološkom prihvatanju osnovnih dogmi može se smatrati ugrožavanjem pravoslavnog identiteta i popustljivim stavom prema teološkim razlikama koje i dalje postoje među hrišćanskim denominacijama.

Iako ekumenski susreti, poput ovog u Minhenu, mogu doprineti boljim međuljudskim odnosima i međusobnom poštovanju među hrišćanskim zajednicama, pravoslavni sveštenici ostaju pozvani da budu čuvari teološke čistote i kanonske discipline.

Bogosluženje u Minhenu, uprkos dobrim namerama, ostaje neprihvatljivo iz perspektive pravoslavne liturgijske prakse u smislu zajedničkog bogosluženja. Na kraju, prava težnja pravoslavne crkve nije formalno jedinstvo kroz ekumenske ceremonije, već puno jedinstvo u veri, koje se ostvaruje kroz istinsku zajednicu u Hristu.

 

Ostavite komentar

Пошаљи коментар

Vaš komentar je uspešno snimljen i biće vidljiv nakon verifikacije administratora portala.

0 Komentara