Crkva Ružica je neka vrsta dokaza da je Beograd bio i ostao hrišćanski grad.
Crkva Ružica, smeštena je na Kalemegdanu u Beogradu, ima bogatu istoriju i lepotu koja je čini posebnom
Narodno predanje svedoči da se Ružica nalazila na istom mestu gde je i danas, jer je narod poštovao izvor Svete Petke, između ostalog, zato što je njegova voda prolazila ispod temelja hrama crkve posvećene Presvetoj Bogorodici.
Veruje se da su sestre Ružica, Marica i Cveta na prostoru beogradske tvrđave podigle po jednu crkvu kao svoju zadužbinu koje su bile prozvane po njihovim imenima. U jednoj staroj narodnoj pesmi se pominje crkva pod ovim imenom na Beogradskoj tvrđavi. To su narodne pesme Ženidba Todora Jakšića i Deoba Jakšića.
Međutim, ono što Crkvu Ružicu čini jednom od najjedinstvenijih na svetu je luster koji je napravljen od ratnog materijala.
Pogledaj galeriju
Pogledaj galeriju
Pogledaj galeriju
Pogledaj galeriju
Kako javlja "Kaldrma" ako pogledajte ka svodu Crkve Ružice - ogroman “luster”, polijelej, uobičajen u pravoslavnim crkvama, ovde izgleda malo drugačije. Satkan je od čaura i zrna metaka ispaljenih iz pušaka, revolvera; granata, kao i od vojničkih sablji.
Ovo je izuzetan polijelej (tek samo jedan sličan postoji u crkvi spomen kosturnici posvećenoj takođe palim ratnicima iz 1914. u selu Pecka) koji ukazuje na činjenicu da se nalazite usred nekadašnjih ratnih poprišta burne beogradske istorije.
Napravljen je nakon Prvog svetskog rata, kada je crkva bila gotovo uništena. U periodu nakon mračnog vremena stradanja kada su Srbi platili ogroman danak u krvi, ali ipak izašli kao pobednici.
Bol, patnja i razaranje, ratni prasak, tako su ostali zarobljeni i skriveni u ovoj crkvici, pretopljeni u relikvije koje simbolišu mir i spokoj.
Sve u ovoj crkvi, zapravo, ima ratnu simboliku. U pitanju nije samo jedan, već dva polijeleja koja su izrađena od trofejne ratne municije, kao i tri velika čiraka za sveće. Dve ikone su izrađene u reljefu od metala, koji, takođe, potiče od pretopljenog zaplenjenog ratnog materijala.
Sve to bilo je poklon Vojnotehničkog zavoda iz Kragujevca za obnovu crkve Ružice i trajno sećanje na srpske žrtve.
Takav zahvat je razumljiv ako se zna da je u obnovi crkve veliku ulogu imalo tadašnje Ministarstvo vojske i mornarice.
Crkva je svoj sadašnji izgled dobila 1925. godine po projektu Nikolaja Krasnova, a od tada na njenom ulazu stoje i dve skulpture srpskih vojnika – jedan je u uniformi iz perioda Balkanskih ratova i Prvog svetskog, a drugi iz vremena cara Dušana Silnog. Materijal koji je korišćen za njihovu izradu takođe je bio ratni – topovske čaure.
Crkva Ružica je neka vrsta dokaza da je Beograd bio i ostao hrišćanski grad.
Do danas su ovde sačuvane dve od nekada šest ikona koje su srpski vojnici tokom Prvog svetskog rata doneli sa sobom iz Bizerte u Tunisu, po povratku u otadžbinu. Zidno slikarstvo iz 1938. godine delo je ruskog slikara Andreja Bicenka, koji je u kompoziciji Beseda na gori prikazao ruske i srpske istorijske ličnosti. Ovo slikarstvo je restaurirano 1990. godine. Crkva Ružica nalazi se u okviru „Beogradske tvrdjave“ koja je 1979. godine utvrdjena za kulturno dobro od izuzetnog značaja, javljaju iz Zavoda za zaštitu spomenika kulture Grada Beograda.
Name, kada su 1867. godine Turci konačno predali grad knezu Mihailu Obrenoviću, istoga dana počelo je prikupljanje priloga za obnovu crkve.
Kada su, tokom Prvog svetskog rata, Austrijanci zavladali Beogradom, rešili su da sruše spomenik Karađorđu, koji se nalazio na mestu gde je danas Spomenik zahvalnosti Francuskoj. Želja im je bila da tu postave spomenik svom caru Franji Josifu, ali sudbina toj skulpturi nije dozvolila da svoj život započne na Kalemegdanu. Austrijanci su poraženi, a nesuđeni bronzani Franc Jozef postao je deo bogomolje – koju su Austrijanci tako žestoko bombardovali tokom rata.
BONUS VIDEO: Monah iz manastira Tumane otkrio istinu: Ovo je ključ za jaku veru
Vladika Ilarion služio je zaupokojenu liturgiju i opelo ocu Milanu, čija posvećenost veri nastavlja da sjaji kroz sećanja vernika, koji će zauvek čuvati njegovu poruku ljubavi i mudrosti.
Tri znamenite Srpkinje, kneginja Milica, despotica Jefimija i Miličina kćerka Olivera, koja je bila Bajazitova žena, imolile su da se mošti prenesu u Srbiju.
Povodom praznika Svete Petke, u Beogradu se i ove godine sabrao veliki broj vernog naroda, koji u dugačkoj kolini čeka da priđe i pokloni se delovima moštiju svetiteljke koje se čuvaju u svetinji ispod crkve Ružice.
Povodom praznika posvećenog Prepodobnoj mati Paraskevi, sveštenik u kapeli ove svetice na Kalemegdanu i docent Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta Univerziteta u Beogradu, govori za portal religija.rs.
Pred stotinama mališana u Hramu Svetog Save, poglavar Srpske pravoslavne crkve je besedio o daru života, dugu ljubavi i veri koja se ne troši, već umnožava.
Otac Nektarije kaža da Bog sve vidi i sve zna.
Joakim i Ana bili su u braku punih 50 godina, ali nisu imali dece.
Pogrebni krst je najčešće izrađen od drveta i na njemu se ispisuju osnovni podaci o pokojniku: ime i prezime, kao i godina rođenja i smrti.
Život u skladu sa savešću ne predstavlja pokoravanje strahu od kazne, već brigu za sopstveno unutrašnje zdravlje i celovitost.
Jednostavan i brz recept za kolač koji u dom donosi miris domaće kuhinje i radost zajedništva u posne dane.
Jedinstvena kombinacija ječma, pasulja, povrća i dimljenog mesa vraća nas u kuhinje naših predaka, čuvajući duh starih domaćinstava i porodične molitve kroz generacije.
Nekada nezaobilazna na prazničnim trpezama, ova poslastica se pravila sa strpljenjem i ljubavlju — donosimo autentičan recept koji će vaš dom ispuniti toplinom i mirisom svečanosti.
Ovi brzi kolači sa keksom, pistaćima i brusnicama donose raskošni slatki užitak za slavsku trpezu, spremni za posluženje za manje od sat vremena.
Selsko meso, staro jelo iz ruralnih krajeva, vraća se na trpeze kao simbol zajedništva, topline doma i prazničnih okupljanja — a tajna njegovog bogatog ukusa krije se u jednostavnim sastojcima i sporom, strpljivom krčkanju.
Uz svetlost sveća i miris tamjana, verni narod se okuplja da prinese darove, osvešta slavske kolače i pokloni se moštima najpoštovanije svetiteljke u srpskom narodu.
Podignuta na temeljima vizantijske bazilike, sa sačuvanim ugovorom o gradnji iz 1281. i grobovima potomaka loze Nemanjića, ova svetinja kod Brodareva svedoči o veri, razaranju i tihom opstanku uprkos pljačkama, ruševinama i zaboravu.
Vernici iz svih krajeva dolaze da se mole pred moštima kosovskog mučenika, ostavljajući za sobom svedočenja koja i lekare ostavljaju bez odgovora.
Nakon zemljotresa, ratova i sistematskog uništavanja, završna faza građevinskih radova na hramovima Svetog Spiridona, Svetog Nikole i parohijskog doma u Petrinji budi nadu pravoslavnih vernika u ovom kraju.
Od prenosa posmrtnih ostataka pesnika iz Amerike do današnje uloge hrama na Crkvini kao duhovnog i kulturnog središta – priča o svetinji koja je postala znak prepoznavanja Trebinja.
U vreme kada je vera bila progonjena, a javno ispovedanje Hrista smatrano prestupom, dogodilo se čudo koje je stotine, pa i hiljade ljudi vratilo Bogu.
Džuman Al-Kavasmi prvi put javno govori o životu u okruženju gde je mržnja bila obaveza, o sumnjama koje su je razdirale i iskustvu koje ju je odvelo na put potpuno suprotan onome na koji je bila usmeravana.
Freska „Dobar pastir“ iz 3. veka prikazuje mladog Isusa, simbol božanske zaštite i ranog hrišćanskog života u Anadoliji.
Sveti Nikolaj Žički nas uči da osmeh, bez zlobe, može biti odgovor na podsmeh. Jer neznanju priliči podsmeh, a znanju osmeh.
Otkrijte kako se u Hilandaru priprema jelo koje spaja monahe i poklonike, i kako ga možete lako spremiti kod kuće u danima posta.
Sveti Nikolaj Ohridski i Žički u besedi za 28. nedelju po Duhovima razotkriva posledice grešnih postupaka na prirodu i čovekov život, pokazujući da i u kazni postoji prostor za pokajanje i obnovu.
Običaj podrazumeva da roditelji rano ujutro ili po povratku iz crkve sa bogosluženja, vežu svoju decu, obično za ruke ili noge, najčešće za stolicu na kojoj sede.
