DA LI JE CRKVA ZAISTA ĆUTALA? Molitveni pozdravi iz prestonog Beograda na nove napade na SPC

“U tekstu ‘Crkveni vrh nije (bio) uz studente‘, objavljenom u glasilu koje bogoslovskim imenom kameleonski skriva crkvorušiteljske namere, autor Jelena Petrović iznosi niz ličnih zaključaka, spekulacija, pa moglo bi se reći i napada na Srpsku pravoslavnu crkvu”, piše Tamara Gajić Jovanović, teolog iz Beograda, i nastavlja:

‘Nespretnom upotrebom teze po kojoj su „praktične posledice i percepcija šire okoline često važnije od namera aktera‘, autorka implicira da je osnova na kojoj Crkva treba da vrši svoju misiju u svetu uslovljena reakcijom i percepcijom društva u kojem se nalazi, što bi značilo da ukoliko ‘šira javnost’, ili bar grupa istomišljenika gospođe Petrović, ne podržava i ne potvrđuje Crkvu, ona prestaje da bude to što jeste.

Iako svetlosnim godinama udaljen od Istine, stav Jelene Petrović, nažalost, nije stran ni potpisnicima pisma ‘Ne u naše ime!’ objavljenog na svim glasilima ‘United Media‘ grupe.

SPC

 

Ne želeći da verujem u postojanje loše namere, i otpisujući autorki pisma ponesenost trenutkom, ipak osećam potrebu da istaknem da, po svemu sudeći, autorka koja se potpisuje kao teolog, pokazuje suštinsko nerazumevanje identiteta Crkve i njene uloge u javnoj sferi.

Konstatujući na početku teksta da ‘Crkva nije samo nekoliko episkopa glasnogovornika i drugih predstavnika‘, gospođa Petrović daje svoju odrednicu crkvenog identiteta, koja glasi: ‘Crkva je danas svako ko se okuplja u ime pravde, istine i slobode. Crkva je i svaki onaj episkop, koji oseća volju svog naroda i koji postupa slobodno i po savesti‘. Netačno! Crkva je sabor krštenih ljudi, koji su Duhom Svetim sabrani oko Hrista, u zajednicu Tela i Krvi Njegove.

Ističući da je ‘Crkva svako ko se okuplja u ime pravde, istine i slobode’, autor svodi Crkvu na nivo nekakve institucije ili nevladine organizacije koja svoj identitet, svoje ‘ja‘, crpi iz istorije ovoga sveta i društveno-političkih konstelacija.

Autorka pomenutih redova naglašavajući pitanje identiteta Crkve ‘danas‘ implicira da je njen identitet promenljiv. Nažalost, u ovome se ogleda tragedija njenog pogleda na Crkvu: nemogućnost sagledavanja Srpske pravoslavne crkve kao Crkve Hristove, one iste u vekove vekova, čija je glava sam Hristos, koju vrata ada neće nadvladati (Mt. 16, 18).

printscreen/youtube/zlatno doba

 

Ipak, čini mi se da je koleginicu Petrović potrebno podsetiti da Crkva postoji u vremenu, ali su njeni temelji vanvremenski i stoga ona sebe ne određuje u odnosu na istoriju, već sobom transformiše i menja istoriju. U našem slobodarskom narodu, Carstvo koje je doveka je uvek bilo merilo zemaljskog carstva.

Ipak, koleginica Petrović potencira da pitanje, koje moraju da postave sebi svi oni koji se predstavljaju kao ‘pomiritelji’, a povodom tragedije u Novom Sadu i studentskih protesta, jeste: ‘Da li su vernici i društvena zajednica zadovoljni našim odgovorom?’

Čini se izlišnim da je teologu potrebna ovakva vrsta podsećanja: Merilo Crkve je Jevanđelje Hristovo, a ne očekivanje društvene zajednice. Crkva se u svojoj misiji nikada nije vodila populističkim oportunizmom, koji nam koleginica Petrović preporučuje, kvalifikujući poziv ‘na bratsku ljubav i pomirenje’ kao ‘nedifinisanu odgovornost’.

Schutterstock

 

Ipak, ako makar i letimično pogledamo sajt Srpske pravoslavne crkve, kao i glasila drugih eparhija, biće nam jasno da poziv Crkve na odgovornost nije nedifinisan. Naprotiv! Poziv na političku i moralnu odgovornost, kao i na odgovornost pred zakonom posle tragedije u Novom Sadu, jasno i nedvosmisleno Njegova Svetost Patrijarh srpski Porfirije istakao je u besedi u Sabornoj crkvi još u decembru, rekavši: ‘Očekujemo da svi vinovnici nesreće odgovaraju adekvatno pred zakonom’, što je i ponovio nakon incidenata u kojima su povređene tri studentkinje, rekavši: ‘Očekujem da krivci za ova i sva druga krivična dela budu kažnjeni u skladu sa zakonom...’ 

Nasilje je protivno svim hrišćanskim načelima i kao takvo je neprihvatljivo, a posebno prema našim studentima. Poslednji je trenutak da svako od nas učini koliko do njega stoji, da se mržnja i sukobi odmah zaustave. Najveću odgovornost imaju oni koji imaju najveću moć... Molim se Bogu da nam vrati razum, mir i ljubav, koji u ovom teškom trenutku nedostaju’.

Foto: SPC

 

Povrh svega, poražavajuće je to što jedan teolog zamera Crkvi na ‘pozivima na molitvu umesto na konkretno delovanje’. Kao da molitva nije konkretno delovanje i ultimativno ‘oružje’ Crkve?! Kao da patrijarh nije duhovni otac koji se moli za svu svoju decu, i svu mladost ‘osnažuje u svemu što je dobro i čestito’?!

No, ovo samo potvrđuje autorkin infantilni pogled na Crkvu, koju izgleda, nažalost, ne doživljava kao svoju, čak ni kao Božju, otpisujući joj preobraženjsku silu molitve”, zaključuje Tamara Gajić Jovanović, teolog.

Ostavite komentar

Пошаљи коментар

Vaš komentar je uspešno snimljen i biće vidljiv nakon verifikacije administratora portala.

0 Komentara